burayı "babasız kızlar korosu" bloguna çevirmek istemiyorum aslında ama bugün babası vefat eden bi arkadaşıma taziyeye gittim burayı görmeyeceğini umduğumdan yazacağım. [artık ille de yazmak mı gerekiyor, yazmak gerekse de ille de başkalarının göreceği yere mi yazmak gerekiyor, günah çıkarma mı bu faslını atlıyorum]
arkadaşın karşısında üç kere babamlar dedim, büyük ayıp; bir damla gözyaşı aktı gözümden, acımı küçümseyiniz, çok utandım. benim ne haddime. muhabbeti devamlı o açtı, susup kaldım defalarca karşısında.
zaten biraz daha otursaydım, ezilip büzülmekten "özür dilerim babam hayatta" diyecektim.
ateşim çıkıyor, boğazım ağrıyor, kulaklarım basınç yapıyor.