büyüyüp de 26'ma geldiğimde babam bana intiharlar alacak

Bugün rüyamda eski sitemizi gördüm ve hüngür hüngür ağlıyordum, ben böyle hüngür hüngür ağlarken eski komşularımıza ve annemlere rastladım, onlar da sanki hala taşınmış olmamıza, eksi anılarımın canlanmasına ağlıyorum sandılar, ben de ses çıkarmadım. Halbuki işin aslı şöyleydi; rüyamda hüngür hüngür ağlıyordum ama kimsenin görmesini istemiyordum çünkü bi açıklama isteyeceklerdi benden, bi bahanem olmalıydı onlara sunacak rüyaya işte bu da, birden eski sitemizde oluverdim ve insanlar beni orada görünce ağlamamın sebebini hemen anladılar, daha doğrusu anladıklarını sandılar. Görmek, yargılamak için yetmiyor aslında, ama şükür ki insanlar bunu çoğunlukla fark etmiyor.

ben mesela babam ağlasa 

ağlarım

ama babam kendisini sevmediğimi düşünüyor

gülüyorum

bugünkü ağlama konumuz "lekad hemmet bihî ve hemme bihâ" ayeti.
Hz. Yusuf sadece hemmederek/niyet ederek/ meylederek evrensel bir Kitap olan Kur'an'da anılıyor. kendisi eminim tövbe etmiştir ve Allah da affetmiştir, ki tövbe gerektiriyorsa hem'ler vay bizim halimize, de kıyamete kadar okunacak bi Kitapta bunun geçmesi nasıl acı geliyor bana. Peygamber olmanın dayanılmaz ağırlığı sanırım, gizli saklı yok.
Şimdi Allah Ğafur'um diyorsa elbet affeder de kitapta yer almasına hala takmış durumdayım. buradan kitab-ı mukaddes'ten bi ayet olduğunu hatırladığım "ısırmış bir köpek ısırmış bir köpektir."e geçmek istiyorum, "lanet olası amerikan sineması" beynimizi o kadar yıkamış ki Allah def'atle Ğafur'um diyor da biz O'nun kelamına "tamam" deyip sinema tanrısının bize sunduğu yapay dinin bize sunduğu baş ağrılarına talip oluyoruz, (siz de aynı durumdasınız di mi, çoğul konuşuyorum ama? olun lütfen tek kalmayayım) ben hala niçin hemmetiğim onca şeyin sancısını çekiyorum, tövbeler niye bir itmi'nan sağlamıyor, ille de bi yerlere birilerine günah mı çıkarmak gerekmediğini, duamızın bize yetmesi gerektiğini niye hala anlıyamıyoruz? anlıyorsak da neden pratikteki bu aksaklıklar.
Rabbim hala kendimle barış sağlayamadım ve ben kendimle barışamazsam adım atamıyorum, Estağfirullah bu tabi ki tehdit değil, münacaatım bu Rabbim.
ölüyorum anlasanıza gençler, dua yeterli.

"asla kendinle savaşa girme, kaybeden daima sen olursun" tarzında bi replikle biter savaş tanrısı filmi, çozuk denebilecek bi yaşta duymuştum ama buna rağmen çok etkilenmiştim, daha o zamanlar (iç) savaş-barış hakkında ne biliyorsam. bizde (müslümanlarda) işler öyle yürümüyor tabii. en amerikan filmimsi örnek olarak gece yastığımıza başımızı koyduğumuzda bugün ne hata yaptım, günahım neydi tarzında bi sorgu-sual ederiz, tamam zamanlama saçma biz gün içerisinde bi hata işlediğimizde direkt vicdan devreye girer ve kemirir, yer ve bitirir. burada devreye girer "kendimi savunurken en çok hançerleyen" şarkı sözleri. bi dönem deneriz (deriz di mi)"tamam lan, ben de unutucam (unutmak mı bu unutmuşu oynamak mı?) iç barış(!) ilan ediyorum, seferberlik sona erdi" nutuklarını ama olmaz, bu dünyada olmasa ahirette hesaba çekiliriz, oranın varlığını bilip de bu dünyada silah bırakmak kolay olmuyor. "ama" işin aması var. ben adil Değilim Rabbim, senin ordaki hesabın adaletli olacak da ben burada kendime hiç adil davranmıyorum, ille işin bokunu çıkarmalar, yeter ki burnum sürtsünler. kendime olan saygımı yitireli çok oldu da Rabbim artık şu saatten sonra bari beni bana bırakma lütfen.
laneti olası amerikan sineması yüzünden günah çıkarmaya özenip döndüm bu bloga tekrar, tumblr fazla revaçta. kaçış blogger'a halbuki Allah'a değil miydi? dua neyimize yetmiyordu. ama ilk sormak gerekiyor duaya eller kalkıyor mu? kendime savunmamı yapamazken Allah'a ne diyeceğim ki? (bu mantığa kızanlar var, kızılmalı da sonuçta bana şah damarımdan yakınsa benden önce o gelmeli de uygulamadaki sıkıntı adil olmamamdan kaynaklanıyor)
bir de ben böyle düşündüğüm son günlerde bi fikir insanını ziyaret ettiğimde söze selamla başladı ve islamla aynı kökten geldiğini barış demek olduğunu söyledi ve ekledi kişi ilk kendiyle barışık olacak, ardından Rabbiyle... de ilkbasamaktatakılıpkalmışgiller olarak ayaklarım/ellerim pek de işe yaramıyor.

7/24

katilin dönmesi gibi olay mahalline
günahlar da dönüyor tövbe edildikleri yere
aynı delikten en az iki kez ısırıldım
Rabbim, Mümin ne büyük kelime!

ey kovmayan kapı! ey büyük mükerrer!
bu hicap kokuları hatırımdan geliyor
işte yine aynı yol, yine aynı adres
yanıldığım yerin biraz ötesinde
ezbere bildiğim dua, terk ettiğim mukaddes

seni eksik seviyorsam tamamlarsın değil mi?
senin affın yeniden başlamaya çilingir!
geceye az evvel dolunaydan inmişsin
korkmayayım değil mi, bu karanlık alengir!

bu kıyafet cümbüşünde ellerimi bırakma
aczimi aynama yapıştır, dursun
bu bana verdiğin kadarıyla sevda
aşk olup içimdeki zemheriyle kudursun

alper gencer