Allah'ım yoruldum

the loneliest planet

NBC yönetmene ödülü takdim ederken "kadın yönetmenlere sinemanın ne kadar ihtiyacı olduğunu anlıyorsunuz" tarzında bir cümle kurmasıyla filmi listeme almıştım, çok uzun bir süre altyazısını bekledim. sonra da sinema dünyasını bıraktım, şimdi seçici bir şekilde dönüş yapsam da yanlış bir tercih yaptığımı daha ilk dakikasında anladım.
artık algı dünyamı kirletecek filmler izlememeyi planlarken bu filmle hesabım tutmadı. gençlerimiz nişanlı, e filmin kırılma sahnesinden sonra uzaklaşmalarını anlamamız için de başta ne kadar samimi olduklarını anlamamız gerek. bunu "açık açık" anlatmış yönetmen, ben bu kadar teşhirciliğe karşıyım elbet.
neyse, önemli sahne şu adam kendisine silah doğrulttuğunda sevdiğini hemen silahın önüne atıyor ama çok kısa bir sürede yaptığını fark edip hemen arkasına alıyor sevdiceğini. ama olan olmuş oluyor. filmin bundan sonra gezilen yerlerde bile bir değişme, yolculuğun başlarında üç kişi yakın çekimle kadraja sığarken kırılma noktasından sonra uzaktan çekimle anca kadraja sığıyorlar. kamera bazen adama bazen kadına yakınlaşıyor. artık davranışlar değişiyor.
film force majeure'e benzetilmişti adamın tepkisi sebebiyle ama bu film çok sıkıcı onun yanında. kıyaslamadan baktığımızdaysa gereğinden fazla uzun tutulmuş.
izlemesem de olurmuş yani benim açımdan.