bugünkü ağlama konumuz "lekad hemmet bihî ve hemme bihâ" ayeti.
Hz. Yusuf sadece hemmederek/niyet ederek/ meylederek evrensel bir Kitap olan Kur'an'da anılıyor. kendisi eminim tövbe etmiştir ve Allah da affetmiştir, ki tövbe gerektiriyorsa hem'ler vay bizim halimize, de kıyamete kadar okunacak bi Kitapta bunun geçmesi nasıl acı geliyor bana. Peygamber olmanın dayanılmaz ağırlığı sanırım, gizli saklı yok.
Şimdi Allah Ğafur'um diyorsa elbet affeder de kitapta yer almasına hala takmış durumdayım. buradan kitab-ı mukaddes'ten bi ayet olduğunu hatırladığım "ısırmış bir köpek ısırmış bir köpektir."e geçmek istiyorum, "lanet olası amerikan sineması" beynimizi o kadar yıkamış ki Allah def'atle Ğafur'um diyor da biz O'nun kelamına "tamam" deyip sinema tanrısının bize sunduğu yapay dinin bize sunduğu baş ağrılarına talip oluyoruz, (siz de aynı durumdasınız di mi, çoğul konuşuyorum ama? olun lütfen tek kalmayayım) ben hala niçin hemmetiğim onca şeyin sancısını çekiyorum, tövbeler niye bir itmi'nan sağlamıyor, ille de bi yerlere birilerine günah mı çıkarmak gerekmediğini, duamızın bize yetmesi gerektiğini niye hala anlıyamıyoruz? anlıyorsak da neden pratikteki bu aksaklıklar.
Rabbim hala kendimle barış sağlayamadım ve ben kendimle barışamazsam adım atamıyorum, Estağfirullah bu tabi ki tehdit değil, münacaatım bu Rabbim.
ölüyorum anlasanıza gençler, dua yeterli.